آیه قذف
این مقاله دربارهٔ قَذف در قرآن است. برای آشنایی با مفهوم قَذف و احکام آن، مدخل قذف را ببینید.
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| نام آیه | قَذف |
| واقع در سوره | نور |
| شماره آیه | ۴ |
| جزء | ۱۸ |
| اطلاعات محتوایی | |
| موضوع | حکم تهمت زنا |
| درباره | تهمت زنا بدون شاهد |
آیه قذف چهارمین آیه سوره نور، حکم قذف را بیان می‌کند. بر اساس این آیه، فردی که زنان پاک دامن را به زنا متهم مى‌کنند و چهار شاهد (بر مدعاى خود) نمى‌آورند، به تحمل هشتاد ضربه تازیانه به عنوان حد قذف محکوم می‌شوند و شهادتشان نیز دیگر هرگز پذیرفته نمی‌شود.
متن و ترجمه آیه
وَالَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَأْتُوا بِأَرْبَعَةِ شُهَدَاءَ فَاجْلِدُوهُمْ ثَمَانِينَ جَلْدَةً وَلَا تَقْبَلُوا لَهُمْ شَهَادَةً أَبَدًا ۚ وَأُولَٰئِكَ هُمُ الْفَاسِقُونَ«نورـ۴»
|
و کسانى که زنان پاک دامن را متهم مى کنند، سپس چهار شاهد (بر مدعاى خود) نمى آورند، آن ها را هشتاد تازیانه بزنید و شهادتشان را هرگز نپذیرید؛ و آنها همان فاسقان‌اند.
|
مفهوم‌شناسی
قذف به معنای پرتاب کردن (رمی) تیر، سنگریزه و صدور کلام ، انداختن با گذاشتن و قرار دادن و پرتاب کردن با قدرت به کار رفته است . این واژه به صورت مجازی در معنای عام دشنام و نیز معنای خاص «نسبت دادن زنا» نیز به کار می رود در این آیه، برای اشاره به این معنا از واژه «رمی» استفاده شده است و در متون فقهی، برای اشاره به این معنا از واژه قذف استفاده شده است. با توجه به همین رویکرد فقهی، این آیه را آیه قذف نامیده‌اند.
کاربرد فقهی
فقها برای اثبات حد قذف به این آیه استناد کرده‌اند.
پانویس
- ↑ فراهیدی،کتاب العین، ۱۴۱۰،ج ۵، ص ۱۳۵.
- ↑ ابن فارس، معجم مقائیس اللغه،۱۴۰۴، ج ۵، ۱۸.
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ۱۴۱۴، ج ۹، ص ۲۷۷.
- ↑ راغب، مفردات الفاظ القرآن، ۱۴۱۲، ص ۱۹۱.
- ↑ طوسی، تهذیب الاحکام،۱۴۰۷، ج ۹، ص ۱۰.
- ↑ فرهنگ فقه، بی تا، ج۱، ص ۲۰۰
- ↑ علامه حلی، قواعد الاحکام، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۵۴۷؛ شهید ثانی، الروضة البهیة، ۱۴۱۰ق، ج۹، ص۱۸۸.
منابع
- ابن فارس،احمد،معجم مقائیس اللغه، قم، انتشارات دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم، ۱۴۱۴ق.
- ابن منظور، ابوالفضل، لسان العرب، بیروت، دارالفکر للطباعه و النشر و التوزیع،دار صادر، ۱۴۱۴ق.
- راغب اصفهانی،حسین،مفردات الفاظ القرآن،لبنان_سوریه، دارالعلم،الدار الشامیه، ۱۴۱۲ق.
- شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة، حاشیه و شرح کلانتر، قم، کتابفروشی داوری، چاپ اول، ۱۴۱۰ق.
- طوسی، محمد بن حسن، تهران،دارالکتب الاسلامیه، ۱۴۰۷ق.
- علامه حلی، حسن بن یوسف، قواعد الاحکام فی معرفة الحلال و الحرام، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، ۱۴۱۳ق.
- فراهیدی، خلیل بن احمد،کتاب العین، قم، نشر هجرت، ۱۴۱۰ق.